Essensual

'Altijd weer die Angst' put mensen uit
Het is druk in mijn praktijk, het is druk in de praktijken van collega's.
Mensen zijn veerkrachtig van nature. 
Én het kan te veel zijn.
Soms dragen we ook nog oude(re) last mee.
Die ook energie en wilskracht vraagt.
Is er weinig tijd en ruimte voor gewoon rust en ontspanning.
Weten wat precies die last is doet er niet toe. Het weegt.

Dit is een kans om oude pijnen te helen
Om energie vrij te maken die al lang vastzit. 
Mensen die al gevoelig waren voor angst en stress worden nu vaker getriggerd.
De batterijen lopen leeg/geraken niet opgeladen.
Wie een onderliggend trauma meedraagt, moet nu alle moeite doen om niet verder weg te zakken naar de plek waar hopeloosheid, eenzaamheid en shutdown het overnemen.

Mijn definitie van trauma
Met 'trauma' verwijs ik naar de meest brede definitie van dat woord: 
= elke gebeurtenis die onze capaciteit overstijgt om er mee om te gaan
en/of er een antwoord op te vinden.
Dat kan een eenmalige of een terugkerende ervaring zijn.
Het kan groot en kan klein zijn.

Er zijn vele vormen van trauma
Het kan misbruik zijn in welke vorm dan ook
maar ook een ongeval,
chirurgische ingrepen,
heftige ervaringen van je moeder toen jij nog in de baarmoeder zat,
een moeilijke geboorte, 
verlies en verdriet,
pesten,
geweld,
verwaarlozing,
rampen (al dan niet veroorzaakt door de mens),
verlating of het gevoel van verlaten te zijn door de zorgfiguur,
het niet beantwoord weten van belangrijke noden, behoeften, grenzen
...

Wat je niet kan bevatten, ga je opslaan in het systeem, in je lichaam
Dit is een goed principe omdat teveel nu eenmaal teveel is. 
Wat teveel is zetten we opzij voor later.  We leren er mee te leven.
We zijn vaak ook vergeten waar het over gaat.
Soms weten we niet eens dat het trauma is, want het is het enige wat we kenden.
Tot er iets groot bijkomt, zoals lockdowns, financiële onzekerheid, ...
Dan voelen we precies ineens de hele zwaarte, ook wat er al (verborgen) zat .

Alles wat is opgeslagen in het lichaam, ontkoppelt ons van ons lichaam en van onze omgeving
Hoe is dat dan opgeslagen in ons lichaam?
Als gecomprimeerde energie. Zip-files van energie zou je kunnen zeggen.
Dat heeft een impact op hoe we onszelf en de wereld ervaren.
Het is veel moeilijker om de sensaties in ons lichaam te voelen en te herkennen.
Wat ons vervreemdt van ons lichaam. 
En het haalt ons uit het hier en nu. 
Wat ons het gevoel geeft dat het leven aan ons voorbij gaat.
Dat we niet echt leven. Dat we over-leven.

Het voorbeeld van de tijger
Stel er staat een tijger in je hal.
Het moment dat jij die tijger opmerkt en je de dreiging voelt,
gaat je hele lichaam aan de slag om te kunnen vechten of vluchten. 
Adrenaline en nog wat andere stoffen worden vrijgemaakt in de hersenen.
Zij zorgen ervoor dat je lichaam op een fractie van een seconde klaar is om te vechten of vluchten:
je hartslag gaat omhoog,
je lever voert extra glucose aan,
je ademhaling wordt oppervlakkiger zodat je sneller kan ademen
onze vertering en immuunsysteem worden eventjes stil gelegd want dat is niet echt nodig nu,
je bloed stroomt nu vooral naar de grote spieren zoals de benen,
...
Vechten met een tijger zal voor de meeste stervelingen geen optie zijn.
Maar vluchten misschien wel.
Stel je kan vluchten naar de tuin, de deur sluiten en de politie bellen.
Op het moment dat je veilig bent kan je hele systeem terug ontspannen.
Je trilt misschien nog wat na maar na een aantal keer het verhaal verteld te hebben nadat de beer opgehaald is geworden, voel je dat je weer helemaal relaxed bent. En je lichaam ook: normale hartslag, normale ademhaling, ...

Stel er is geen tuindeur en je kan niet weg.
Dan zal je systeem kiezen voor bevriezen. 
Alle energie is ook hier klaar maar we kiezen om niet te bewegen.
We staan stokstijf stil.
Is de situatie ondertussen veilig en we kunnen wat stoom aflaten: huilen, roepen, trillen,.. (normale reacties!) en dan gaat onze hele systeem langzaamaan weer naar normaal.
Van spanning naar ontspanning.

De lading kan niet weg, dan wordt het over-levingsstress die blijft duren
Vechten en vluchten konden niet, want je was nog klein.
Of ook in het heden: het leven is druk. 
Het ene voorval is nog niet gedaan of nieuwe stress dient zich al aan.
Wanneer we onszelf verhinderen (of onze omgeving verhinderde het) om:
emotioneel te ontladen (huilen, erover praten, roepen, ....)
en 
fysiek te ontladen (trillen, naar ons lichaam luisteren, bewegen, ...)
dan blijft de lading in ons systeem/lichaam.
We gaan verder met de orde van de dag,
we verdoven onze gevoelens
en we proberen snel te vergeten wat gebeurde:
dan blijft de lading in ons systeem/lichaam. 

Tijgers worden triggers
Wanneer de energie/de lading nog niet voldoende uit ons systeem is,
dan wil ze vroeg of laat getriggerd worden.
Ja dat wil onze ziel: ze wil leven, niet over-leven.
Je geraakt misschien in paniek wanneer je een tijger in een film ziet;
of wanneer een huisdier plots voor je neus springt,
of bij lage aanhoudende geluiden; ...
In het heden is geen echt gevaar meer maar de lading zit nog wel in je systeem. 
Ons alarmsysteem voor dreiging en gevaar is niet meer goed afgestemd.
Onze GPS geeft de foute signalen door. 
Wij begrijpen na een tijd niet meer waarom.
We gaan vermijden.
We gaan onszelf bekritiseren.
Er ontstaat schaamte.
En altijd weer die angst, woede, niet begrijpen waarom het niet beter wordt. 

We kunnen de opgeslagen energie weer vrijmaken
Er is altijd hoop. 
Er is altijd ruimte voor heling.
We kunnen leren hoe we kunnen terugkeren naar het lichaam.
En daar de opgeslagen energie vrij maken.
Zodat leven niet voelt als over-leven.